PRZEBIEG

Pierwszym objawem choroby może być pojawienia się białka monoklonalnego w moczu. U części chorych jego obecność powoduje uszkodzenia nerek i postępujące pogorszenia ich sprawności, a niekiedy nawet ostrą niewydolność nerek. W takiej sytuacji pierwsze podejrzenie szpiczaka jest stawiane przez lekarza internistę lub nefrologa.

W innych sytuacjach rozpoznanie szpiczaka jest stawiane u chorych diagnozowanych z powodu m.in. pogorszenia czynności szpiku kostnego, głównie niedokrwistości, zwiększenia stężenia wapnia we krwi, czy postępującego pogorszenia stanu ogólnego.

U znacznej części chorych można uzyskać nawet całkowite ustąpienie objawów choroby i powrót do normalnej aktywności życiowej, niemniej szpiczak mnogi jest chorobą nawrotową i należy do nowotworów o złej prognozie co do wyleczenia. Przeciętne przeżycie chorych na szpiczaka mnogiego wynosi 3-5 lat i waha się od kilku miesięcy do niekiedy kilkunastu lat w zależności od reakcji na leczenie przeciwnowotworowe. Trwałe wyleczenie jest możliwe jedynie u nielicznych.

Powikłania i następstwa rozwoju choroby

• bóle kostne
• złamania patologiczne kości
• pogorszenie samopoczucia i osłabienie
• niewydolność nerek przewlekła lub ostra
• podwyższone stężenie wapnia (hiperkalcemia) z zaburzeniami świadomości, pracy jelit, rytmu serca
• niedowłady lub porażenia w następstwie złamań patologicznych
• niewydolność układu krwiotwórczego, zależność od przetaczania preparatów krwi
• nadmierna lepkość krwi z dusznością, zaburzeniami świadomości
• zaburzenia krzepnięcia krwi
• wyniszczenie
• zakażenia